Miya Dammans
En souvenir
Eloge funèbre prononcé lors de la cérémonie commémorative
Miya
n’était pas le fer car trop froid, impersonnel,
n’est pas le bois car celui-ci se modifie avec le temps,
n’était pas l’eau, car celle-ci se glace ou s’évapore,
n’est pas le verre car trop fragile,
n’était pas le plastic car peu élégant,
n’est pas l’or car celui-ci brille trop,
n’est pas le roc car celui-ci est dur,
Mais bien le ciment.
Miya était le ciment de la famille de Kankala, celui qui donne la solidité aux diverses structures fortes qui la compose, ce ciment qui permet de résister aux tempêtes de la vie.
Miya,
en 2002 les Compagnons Bâtisseurs et les Amis de Kankala vous ont demandé de soutenir Appie van Wees dans son travail autour des enfants de rue à Kananga. Vous avez accepté le défi et vous vous êtes donnée corps et âme à ce projet. Vous étiez pour nous les Amis de Kankala le lien entre notre monde et le vôtre au Congo. Grâce à vous, nous avons appris à connaître les visages derrière les noms, les circonstances difficiles dans lesquelles les gens doivent parfois vivre, les courageux et joyeux collaborateurs et un peu la vie à Kananga.
Vous cherchiez constamment comment nous pouvions aider à améliorer le projet. Il n’y avait pas de limites à vos idées et vous vous avez dévoué à 200%. Nous avons admiré votre persévérance à de nombreuses reprises. Vous avez aidé de nombreux enfants et leurs familles.Et oui, c’était souvent très difficile mais vous avez continué et c’est votre foi qui était votre soutien et votre refuge.
‘Le soir je remets tout entre les mains de Dieu’ étaient vos paroles.Miya, vous avez accompli énormément de choses, ensemble avec les membres du comité et le personnel et sous la garde de Monseigneur Madila. Vous leur avez transmis tout ce que vous pouviez, vous étiez leur ciment et vous avez construit des maisons d’amitié et de confiance. Nous avons tenté de vous soutenir le plus possible et avons été solidaires en paroles et en actions. Nous continuerons cette mission, nous n’abandonnerons pas l’œuvre de toute une vie, votre œuvre.
Miya, vous allez énormément nous manquer mais nous sommes très reconnaissants de vous avoir connu, une grande dame. Vous continuez à vivre dans nos cœurs. Miya, reposez-vous en paix avec vos bien-aimés.
Pour le VvK
Ingrid Maervoet
Funérailles
Quelques photos des funérailles de Miya à Kananga
PEKS
In memoriam Mevrouw Miya Dammans
Ook in de Congo heeft het coronavirus toegeslagen. Sinds maart is er een lockdown die de samenleving hard treft. Het was voor ons dan ook een zeer droevig moment toen wij op 24 juni per skype vernamen dat mevrouw Miya Dammans van ons was heengegaan. Miya was de sterke kracht achter het project Kankala, de opvang van straatkinderen in Kananga.
Bijna 20 jaar had zij de leiding van het jongens- en meisjeshuis te Kananga. Miya Dammans was lerares pedagogie en methodologie in België. Daarnaast was zij in de jaren 60 actief in de Vrouwelijke Katholieke Arbeiders Jeugd. In 1965 vertrok zij als vrijwilligster voor het eerst naar de Congo om het onderwijs van vrouwen en meisjes te bevorderen. Het was een eerste kennismaking met een andere cultuur, maar Miya wist toen al met haar wijsheid en open geest de moeilijkheden het hoofd te bieden Daar leerde zij ook haar man kennen. Zij trouwden in België, maar keer- den gezamenlijk terug naar hun geliefde Congo, waar zij hun goede werk voortzetten.
In 1975 kregen zij van de bisschop van Kananga het verzoek om in Kumpala de landbouw verder te ontwikkelen. Door soja te planten boorden zij een nieuwe bron van inkomsten aan. Daarnaast werd ook gestart met een opleiding in de bouw en landbouw voor jongeren. Zij gingen terug naar hun dorpen, maar Miya bleef hen volgen en bemoedigen. Miya en haar man werkten hard en oogstten veel succes en waardering vooral van de Congolese bevolking. Het was voor haar een gelukkige tijd.
Maar het lot besliste anders: Miya, haar man en hun inmiddels geadopteerde dochtertje moesten terugkeren naar België. Door ziekte verloor Miya haar man en zeven jaar later ook haar dochter. Het waren lastige jaren voor Miya maar haar doorzettingsvermogen was ongekend.
Miya bleef werkzaam in de welzijnssector, zij heeft zelfs enkele maanden geholpen in de favela’s in Brazilië. Op een gegeven moment kwam ze in contact met Appie van Wees, een bouwgezel, die werkzaam was in Kananga. Hij ving zwerfjongeren op in de buurt van Kananga, daartoe had hij een jongerendorp gebouwd.
In 2002 vertrok Miya opnieuw naar haar geliefde land, omdat zij werd gevraagd bovenstaand project te ondersteunen. Samen met Appie van Wees zette zij haar goede werk voort.
Zij hield zich net als Appie bezig met de opvang van straat- en zwerfkinderen. Maar met haar ervaring bracht zij structuur in het geheel. Een directie werd aangesteld met lokale medewerkers. Ook voerde zij het beleid dat kinderen die niet helemaal alleen zijn, terug te brengen naar hun oorspronkelijke familie, zodat zij het leven opnieuw kunnen oppakken.
Op dit ogenblik zijn er ongeveer 150 kinderen die ondersteund worden. De lokale directie zet het goede werk van Miya Dammans voort. De gedachte die hen leidt: Miya Dammans was het cement van de Kankala familie, zij gaf de familie kracht en sterkte, zodat zij de stormen van het leven kunnen doorstaan.
Bron: Artikel nieuwsbrief PEKS december 2020
Voor meer info PEKS, klik hier
In memoriam